Get it over with.....

Wat in mijn hoofd zit, moet er uit dus ik zet mijzelf op mijn stoel voor de pc en ga maar eens aan de 'schrijf'.
Ik ben deze blog gestart om mijn andere kant te laten zien. Mijn duistere, donkere kant.......
hahaha.......GEINTJE!!

Nee, natuurlijk niet. Ik kijk wel eens donker, maar heb echt geen duistere kant. Dit wordt mijn serieuzere blog en ik begin nu alweer met flauwekul. Beter effe focussen, al vind ik het wel een beetje eng. Want ik ga met mijn billen bloot. Ehhh...figuurlijk natuurlijk!!!
Ik ga vertellen over mijn handicap en hoe dat zo gekomen is....

Sinds februari 2004 ben ik stomapatiënt. Er zijn verschillende soorten stoma's, maar ik heb een ileostoma. Een ileostoma is een stoma van de dunne darm. Het wordt afgeplakt met een stomazakje en daarin wordt mijn ontlasting opgevangen. Toen dit alles zich afspeelde in 2004 was dat een enorme schok voor mij. Ik dacht echt dat mijn leven zoals ik het kende voorbij was. Wie wil er nou een poepzak op zijn/haar buik? Maar ja, het alternatief was erger. Als ik niet was geopereerd, was ik er nu niet meer geweest.

De ziekte die dit alles veroorzaakt heeft is colitis ulcerosa (cu). Een ontstekingsziekte aan de dikke darm. Meestal is het een chronisch voortslepende ziekte met opvlammingen en rustige periodes. Ondanks dat ik in de jaren voorafgaande aan deze diagnose wel eens darmproblemen heb gehad, is dat nooit herkend als cu. Misschien waren de symptomen niet heftig genoeg. Maar halverwege december 2003 kreeg ik vreselijke darmklachten met ernstige diarree. Het sleepte zich voort tot rond de jaarwisseling en ik heb toen verschillende malen de huisarts geraadpleegd. Op vrijdag 9 januari belde ik jankend van de pijn voor de zoveelste keer de huisarts. Hij nam het zeer serieus en regelde voor die maandag een afspraak bij de internist. Waarom die datum zo goed in mijn hoofd zit? Ik ben op 10 januari jarig. In dat jaar werd ik 40 en ik lag met hoge koorts te kronkelen in de bank en moest zelfs van een slokje water naar het toilet hollen. Die maandag ben ik onderzocht bij de internist en ik moest de volgende dag een endoscopie laten doen. Jeweetwel....dan gaan ze met zo'n slangetje in je r**t. Tot overmaat van ramp kreeg oudste zoon die dinsdagochtend een ongeluk onderweg naar school. Grote paniek. Uiteindelijk viel alles mee al moest hij wel in het ziekenhuis blijven. Hetzelfde ziekenhuis waar ik 's middags mijn scopie kreeg. En wat denk je.....ik mocht ook blijven. De cu zou meteen behandeld worden en ik werd aan de prednison en nog wat anders gezet (weetnietmeerwat) Infuus om het vochtverlies te compenseren. Hier begon mijn 8 weken durende ziekenhuisperiode. Even in een 'nutshell'. Vijfenhalve week in het éne ziekenhuis waar ik steeds zieker werd en wat niet onderkend werd. Na een boos telefoontje van mijn echtgenoot naar de internist werd ik in vreselijk verzwakte toestand vervoerd naar het Erasmus MC (het vroegere Dijkzigt) in Rotterdam voor een second opinion. Daar hadden ze binnen 24 uur beslist dat ik met spoed geopereerd moest worden en die zieke dikke darm er uit moest. En die operatie heeft mijn leven gered......
Over deze 8 weken en de woede en onmacht die ik daar nog over voel schrijf ik een ander keertje. Anders wordt het blogje zo lang en haakt iedereen af.........

afbeelding van internet